Jak określić wartość środka trwałego?

Przedsiębiorcy, którzy nabywają środek trwały, powinni sklasyfikować go jako składnik majątku, a także ustalić jego wartość początkową. Zobowiązanie to wynika z odpowiednich przepisów prawa. Środkami trwałymi bywają między innymi rozmaite urządzenia, maszyny, budynki, środki transportu. O tym, jak ustalić ich wartość początkową, opowiemy w dalszej części przygotowanego przez nas artykułu. Zapraszamy Cię do zapoznania się z naszym wpisem.

 

Co powinno być uznawane za wartość początkową środka trwałego?

Jako specjaliści od kwestii rachunkowości mający w swojej ofercie między innymi usługę wirtualnego biura przypominamy, że wartość początkowa środków trwałych, a także wartości niematerialnych i prawnych powinna być precyzowana w zależności od kosztów nabycia określonego środka.

W przypadku w pełni odpłatnego zakupu danego dobra wartością początkową środka trwałego jest cena jego nabycia – chyba że środki te były wykorzystywane przez podatnika przed ich wpisaniem do ewidencji i nie były wcześniej amortyzowane (także wtedy za opisywaną wartość uznaje się cenę nabycia dobra, natomiast nie może być ona wyższa od jej wartości rynkowej).

Jeżeli następuje częściowo odpłatne nabycie, wartością środka trwałego jest cena jego nabycia powiększona o wartość przychodu. Jeśli środek ten zostanie wytworzony samodzielnie, to jego wartością jest koszt jego wytworzenia. W przypadku nabycia środka w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób za jego wartość należy uznać wartość rynkową obowiązującą w dniu nabycia.

Ceną nabycia z kolei jest kwota należna sprzedawcy powiększona o koszty dotyczące zakupu, na przykład koszty transportu, ubezpieczenia w drodze opłat notarialnych, opłat skarbowych, instalacji systemów komputerowych czy montażu zakupionych dóbr.

 

Metody ustalania wartości początkowej środka trwałego

W przypadku ustalania wartości początkowej środka trwałego istotne jest uwzględnienie różnych metod nabycia tego typu majątku. W sytuacji odpłatnego nabywania wartość początkowa powinna obejmować cenę nabycia oraz wszelkie koszty związane z doprowadzeniem środka trwałego do stanu używalności, takie jak koszty transportu czy montażu. Jeśli natomiast mamy do czynienia z częściowo odpłatnym nabyciem, wartość początkowa powinna być ustalana na podstawie wartości rynkowej środka trwałego, pomniejszonej o wartość nieodpłatnego wkładu.

W przypadku samodzielnego wytworzenia środka trwałego wartość początkową należy ustalić na podstawie kosztów poniesionych na jego wytworzenie, uwzględniając zarówno koszty bezpośrednie, jak i pośrednie. Jeżeli zaś środek trwały został nabyty w drodze spadku lub darowizny, wartość początkową określa się na podstawie wartości rynkowej tego środka w dniu nabycia, pomniejszonej o ewentualne zobowiązania związane z nabyciem.

 

Amortyzacja środków trwałych – zasady i metody

Amortyzacja środków trwałych jest niezbędnym elementem zarządzania majątkiem przedsiębiorstwa, umożliwiającym rozłożenie kosztów związanych z eksploatacją tego typu majątku na okres jego użytkowania. W procesie amortyzacji kluczowe jest ustalenie właściwego okresu amortyzacji oraz metody obliczania odpisów amortyzacyjnych.

Istnieje kilka metod amortyzacji, które można stosować w zależności od specyfiki działalności firmy oraz rodzaju środków trwałych. Do najbardziej popularnych należą metoda liniowa, metoda degresywna oraz metoda jednostkowa. Metoda liniowa polega na równomiernym rozłożeniu kosztów amortyzacji na cały okres użytkowania środka trwałego. W przypadku metody degresywnej odpisy amortyzacyjne są wyższe na początku okresu użytkowania, a następnie maleją wraz z upływem czasu. Natomiast metoda jednostkowa opiera się na obliczaniu odpisów amortyzacyjnych proporcjonalnie do ilości jednostek wytworzonych lub usług świadczonych przy użyciu danego środka trwałego.

Wybór odpowiedniej metody amortyzacji zależy od wielu czynników, takich jak rodzaj środka trwałego, jego żywotność czy sposób eksploatacji. Ważne jest również śledzenie zmian w przepisach dotyczących amortyzacji oraz dostosowywanie praktyk przedsiębiorstwa do obowiązujących wymogów.